Jaren en jaren…

Het is niet aan ons om het te zeggen, maar serieus… waar gaat het naartoe met deze wereld? De gestelde lichamen lijken het in ieder geval niet goed te weten. Al hebben ze van onze rijkste vrienden alvast een handig lijstje gekregen dat als gids kan dienen.

We leerden afgelopen jaar o.a. dat dichters geen mening hoeven te hebben en dat jonge kunstenaars maar moeten gaan werken voor hun geld, zoals iedereen. De Lichte Cavalerie had het privilege om meer dan gemiddeld tijd door te brengen in musea (zonder gevoelige witte vloeren) en kon daar verleden en toekomst zien samensmelten tot lijvige manifesten vol creativiteit, innovatie en hoge nood aan steun en erkenning. De Slag om Vlaanderen wordt dit jaar subsidiegewijs niet in de kunsten maar bij cultureel erfgoed geleverd, al heeft het ministerie van Vlaamsheid daar op voorhand al KMSKA, M_HKA en MuZee uitgelicht om die om te vormen tot één groot Nationaal Vlaams Museum, boegbeeld van een Nieuwe Vlaamse Aanpak van erfgoed, cultuur en geschiedenis waarbij toerisme en mercantiele en politieke recuperatie hoog op de agenda staan. En vooral veel dode kunstenaars, zoveel minder mondig dan de levende ambetante creatieven die blijkbaar niet willen werken voor hun geld.

Wat grote fusies tussen erfgoed, stadsmarketing en toerisme veroorzaken, kan u in alle grote Europese steden alvast gaan peilen: grote omzet, veel managementpraat, opgepompt spektakel voor passagiers van internationale toeristentransporten en voor de lokale bevolking resten vooral de lasten, kosten en vervreemding van de museum miles (Zie Amsterdam, Berlijn, Parijs). Het is een industrie als een andere, met dat verschil dat men nog altijd valselijk claimt dat kunst en de kunstenaar daar centraal staan en dat de ziel van het volk erin vervat ligt. Jaren en jaren kan en zal het zo doorgaan, de langzame politieke verwaarlozing en afbraak van een culturele vrijstaat tot er alleen nog eclatant grote kunstkoterijen overblijven waar excellenties smetvrij tegen mekaar en geconsacreerde culturele grootsheid aan schurken in naam van een onbestaand verleden en bijeenbedacht vaderland.

Gelukkig is er voor De Cavalerie de rustige standvastigheid van kunst en cultuur, de kanaries in de koolmijn van de maatschappelijke verschuivingen (samen met soldaat-professor Jonathan Holslag natuurlijk).

Abby Kortrijk is nog een werf, maar achter de schermen gonst het van de activiteit en vanaf 2023 zal daar al een tip van de inhoudelijke sluier opgelicht worden, maar de grand opening is voorzien voor eind 2024. Als de elementen ons gunstig gezind zijn.

S.M.A.K. Gent serveert met Rose Wylie werk van een vitale vrouw van een leeftijd waarop men tegenwoordig al drie keer afgeschreven is. Afgelopen jaar werkten we met een hele groep geëngageerde SMAK-mensen aan het beleidsplan voor de komende vijf jaar. Spannende plannen, zoveel is zeker.

Het Design Museum Gent sloot zijn deuren om ze binnen twee jaar weer te openen in een nieuwe gedaante. Ding!, de nieuw te bouwen vleugel, zal vanaf dan mee de dynamiek aanzwengelen en de hotspot voor creatief Gent worden. Ook daar hebben we meegewerkt aan een dossier dat als basis zal dienen voor het vernieuwde museum en de volgende editie van Design Fest Gent.

Bij DeBuren gaan we ons vijfde jaar in bij Grensverleggers, het impulsfonds dat kleine projecten een steuntje in de rug geeft om over de Vlaams-Nederlandse grens te gaan werken voor hun geld. Wonderlijk om zien hoe divers, dapper en soms kierewiet de projecten zijn. En er is nog plaats voor wie in Culturele Hotspot Antwerpen zijn gading niet vindt.

We kijken intussen uit naar het Filmfestival Oostende met Nathalie Broods als MC van dienst. Veel Vlaams Talent, daar zal iedereen blij om zijn, maar ook en vooral veel jong talent, veel aandacht voor nieuwe media en heel veel films. En geloof het of niet, ook daar sleutelen we nu mee aan het VAF subsidiedossier voor de komende jaren.

Europa, het continent met evenveel problemen als kanten, is qua cultuursubsidies ook weer op schema geraakt, na twee jaar corona-reparatie en dus gaan we ook weer aan de slag als expert voor EACEA, het agentschap voor cultuur waar de druk hoog is, want niet alleen in Antwerpen worden kunstenaars beschouwd als quantité négligable in het weefsel van stad en land. Hoop is een morele verplichting, ook in tijden van polarisering en angst voor alles wat nieuw en anders is.

De Cavalerie is, na een jaar van reizen en herbronnen, weer thuis en open voor business. Wij hopen van u hetzelfde.